Źródło zdjęcia: link
 Lubię to!

Dodatek fluoru w pastach do zębów to jeden z tematów, wokół którego narosło wiele mitów na temat szkodliwości tego pierwiastka. Przeciwnicy jego stosowania mówią o kumulacji fluoru w kościach, zwiększeniu ryzyka wystąpienia nowotworów, niekorzystnym oddziaływaniu na układ nerwowy i odpornościowy oraz działanie tarczycy czy obniżenie inteligencji. Fluor jest jednak doskonałym przykładem substancji, do której możemy odnieść podstawowe prawo toksykologii: „Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną, bo tylko dawka czyni truciznę”.

Fluor jest niezbędnym dla człowieka mikroelementem, a jego zapotrzebowanie na dobę wynosi 4 mg dla mężczyzn, 3 mg dla kobiet i 0,05 mg/kg masy ciała dla dzieci. I to wcale nie pasty do zębów są głównym źródłem tego pierwiastka dla naszego organizmu. Najwięcej fluoru znajduje się w rybach, herbacie, zbożach, serach podpuszczkowych, płatkach kukurydzianych. Mitem jest fluorowanie wody wodociągowej. Naturalne stężenie fluoru w wodzie pitnej wynosi 0,1-0,4 mg/L, a dzienne wypicie 2 litrów takiej wody nie powoduje przekroczenia bezpiecznej dawki. Wczesne objawy zatrucia fluorem (nudności, wymioty, biegunka) występują przy dawce 1mg/kg masy ciała, skurcze i drgawki kończyn – przy 5 mg/kg masy ciała, natomiast dawką letalną (śmiertelną) jest dawka powyżej 14 mg/kg masy ciała.

Wprowadzenie fluoru do past do zębów uznaje się za jedno z większych osiągnięć dla zdrowia publicznego. Fluor jest substancją o udowodnionym naukowo działaniu przeciwpróchnicowym. Nie jest jedyną, o takich właściwościach, ale najbardziej efektywną. Efekt przeciwpróchnicowy fluoru jest wynikiem jego działania miejscowego. Po pierwsze ogranicza on działanie bakterii próchnicotwórczych, ponieważ hamuje przemiany metaboliczne węglowodanów w komórce bakteryjnej (które uwalniane są na zewnątrz w postaci kwasu mlekowego, który obniża pH w ślinie) oraz odkładanie się płytki nazębnej. Najważniejszy jest jednak wpływ na procesy mineralizacji szkliwa. Szkliwo zębów zbudowane jest z hydroksyapatytu (fosforanu wapnia), który w kwaśnym środowisku (po jedzeniu, w wyniku aktywności bakterii) ulega demineralizacji – rozpuszcza się. Jeśli w ślinie obecne są jonu fluorkowe w odpowiednim stężeniu, demineralizacja jest hamowana, a sam fluor może być adsorbowany na powierzchni szkliwa, gdzie będzie chronił je przed rozpuszczaniem.

Zalecenia lekarzy stomatologów oraz WHO mówią o szczotkowaniu zębów 2 razy dziennie pastą z zawartością fluoru 1000 – 1500 ppm (części na milion, lub jak kto woli 0,1 – 0,15%), gdyż takie stężenie jest skuteczne w zapobieganiu próchnicy. Używanie pasty z fluorem jest również zalecane dla dzieci od samego początku, czyli wyrżnięcia się pierwszych ząbków. Do 3 roku życia powinno stosować się śladową ilość pasty z 1000 ppm fluoru, powyżej 3 lat – wielkości ziarnka grochu, a powyżej 6 lat – pastę z 1450 ppm fluoru i ilość 1-2 cm. Pasty z zawartością fluoru powyżej 5000 ppm mogą być stosowane tylko po 16 roku życia, w sytuacji zwiększonego ryzyka wystąpienia próchnicy i najlepiej pod nadzorem specjalisty. Działanie niepożądane (fluoroza zębów stałych, czyli osłabienie szkliwa czy zatrucia) stosowania fluoru zależą przede wszystkim od stężenia fluoru, a nie ilości pasty. Negatywne skutki działania fluoru, o których napisaliśmy we wstępie, dotyczą dawek wielokrotnie przekraczających normy oraz profilaktyki endogennej (spożycia doustnego). Dlatego przestrzeganie rekomendowanej ilości pasty do zębów (u dzieci szczotkowanie pod nadzorem dorosłych i unikanie połykania pasty) oraz brak endogennej suplementacji fluorem powinien pozwolić na nie przekraczanie ustalonych norm.

Zgodnie z prawem UE pasty do zębów uważane są za kosmetyki. Fluor może w nich występować jako: Ammonium/Sodium/Potassium/Calcium Monofluorophosphate, Calcium/Sodium/Potassium/Ammonium/Aluminium/Stannous Fluoride, 3-(N-Hexadecyl-N-2-hydroxyethylammonio) propylbis (2-hydroxyethyl) ammonium difluoride), Olaflur (N,N’,N’-Tris(polyoxyethylene)-N-hexadecylpropylenediaminedihydrofluoride), Octadecenyl-Ammonium Fluoride, Sodium/Potassium/Ammonium/Magnesium Fluorosilicate. Stężenie fluoru (w tym łączne, gdy w jednym produkcie występuje kilka źródeł fluoru) nie może przekroczyć 0,15%. Wymagane jest podanie dodatkowej informacji, że produkt zawiera daną substancję zawierającą fluor oraz dodanie klauzuli: „U dzieci poniżej 6 roku życia stosować ilość pasty wielkości ziarnka groch pod kontrolą dorosłych, aby zminimalizować ryzyko połknięcia. Przy przyjmowaniu fluoru z innych źródeł należy skonsultować się ze stomatologiem lub lekarzem”.

Badania naukowe potwierdzają skuteczność używania past do zębów z fluorem dla wszystkich grup wiekowych – i dzieci, i dorosłych. Stosowanie ich zgodnie z zaleceniami jest również bezpieczne dla zdrowia. Dlatego nie bójmy się fluoru, tylko stosujmy do rozważnie, aby dbać o zdrowie naszych (i naszych dzieci) zębów.

Pokaż więcej
Pokaż mniej

 

OCEŃ CIEKAWOSTKĘ:
(1 gwiazdka -ciekawostka zupełnie mi się nie podobała,
10 gwiazdek – rewelacyjna ciekawostka, proszę o więcej takich tematów)
1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars6 Stars7 Stars8 Stars9 Stars10 Stars (62 votes, average: 8,77 out of 10)

Loading...

MOŻE CIĘ RÓWNIEŻ ZAINTERESOWAĆ:

– Śnieżnobiałe i zdrowe zęby? klik

– TOKSYCZNOŚĆ METALI CIĘŻKICH klik

– RÓŻNICA MIĘDZY PEG A POLYSORBATE klik

 

ŹRÓDŁA:

1. Wright et al., Fluoride toothpaste efficacy and safety in children younger than 6 years: A systematic review, 2014, The Journal of the American Dental Association, 145, 182-189 klik  

2. Griffin et al., Effectiveness of Fluoride in Preventing Caries in Adults, 2007, Journal of Dental Research, 86, 410–415 klik

3. Kanduti et al., FLUORIDE: A REVIEW OF USE AND EFFECTS ON HEALTH, 2016, Mater Sociomed., 28, 133–137 klik

4. WHO – Oral Care klik

5. THE SAFETY OF FLUORINE COMPOUNDS IN ORAL HYGIENE PRODUCTS FOR CHILDREN UNDER THE AGE OF 6 YEARS, SCCS Opinion, 2005 klik

6. Olczak – Kowalczyk, Stanowisko polskich ekspertów dotyczące indywidualnej profilaktyki fluorkowej u dzieci i młodzieży, 2015 klik

7. Jak działa fluor – blog mamadentystka [dostęp 17.06.2019] klik

8. Fakty i mity o fluorze, 2017, Gazeta Lekarska [dostęp 17.06.2019] klik

9. Aneks III do rozporządzenia 1223/2009 UE o kosmetykach klik