CZY WODOROTLENEK SODU W KOSMETYKACH JEST BEZPIECZNY?

Zacznijmy od tego, że wodorotlenek sodu dysocjuje w wodzie, czyli „rozpada się” na jony: dodatni jon sodu i ujemny – wodorotlenkowy. Jak myślicie, który z nich odpowiada za potencjalne niebezpieczeństwo podczas użytkowania? Jony sodu są powszechne. Sól kuchenna, czyli chlorek sodu, również dysocjuje m.in. na jony sodu, ale osoloną wodą się jeszcze nikt nie oparzył (no chyba, ze to wrzątek). Na jeden litr naszego potu przypada 1 gram sodu. Sód znajdziemy również np. w krwi. A więc za wszystko odpowiadają jony wodorotlenkowe – za podrażnienia, ale również za regulację pH („absorbują” jony wodorowe, w wyniku czego powstaje woda, a pH wzrasta). W pH 7 mamy tyle samo jonów wodorowych co wodorotlenkowych (odpowiedzialnych za alkaliczność). Poniżej pH 7 więcej jest jonów wodorowych, a powyżej – wodorotlenkowych. Tak więc jeśli produkt ma pH ok. 7 lub niżej, nie ma się czym martwić. Ale jeśli pH produktu jest wysokie, co oznacza że mamy dużo „wolnych” jonów wodorotlenkowych, które mogą wywołać oparzenia (chemiczne). Generalnie przyjmuje się, że produkty o pH poniżej 10 są bezpieczne, jeśli ich kontakt ze skórą jest chwilowy, a następnie są zmywane. Dlaczego wodorotlenek sodu jest wymieniany w składzie mydeł? Jest jednym z surowców do produkcji, który reaguje z kwasami tłuszczowymi tworząc mydła. Jeśli w procesie produkcyjnym wszystko przebiega prawidłowo, nie musimy się martwić zawartością NaOH w składzie, ponieważ jest on „zneutralizowany” przez kwasy tłuszczowe i w mydle nie ma wiele „wolnego” wodorotlenku. Częstą praktyką jest dodawanie do mydła nadmiaru tłuszczu, aby uchronić przed możliwym nieprzereagowanym wodorotlenkiem.

Jak widzicie, nie taki diabeł straszny, jak go malują (choć jednocześnie diabeł tkwi w szczegółach).